11 listopada – Święto Odzyskania Niepodległości
Rozbiory – upadek Rzeczypospolitej W XVIII w. nastąpił upadek Rzeczypospolitej, spowodowany rozbiorami. Trzej zaborcy – Austria, Prusy i Rosja - podzielili między siebie terytorium naszego państwa. Już wcześniej, bowiem na początku XVIII w. sąsiedzi Rzeczypospolitej podpisali między sobą porozumienie, mające na celu ingerencję w jej sprawy wewnętrzne. Pod rządami ostatniego króla, Stanisława Augusta Poniatowskiego, próbowano dokonać reform, mających na celu wzmocnienie państwa. Pierwszy rozbiór odbył się w 1772 r. i był pokłosiem upadku konfederacji barskiej. W podziale terytorium Rzeczypospolitej uczestniczyli wówczas: Prusy, Austria rządzona przez Habsburgów i Rosja. W okresie między I, a II rozbiorem, Polacy próbowali zreformować kraj. W wyniku tych prób uchwalono 3 maja 1791 r. konstytucję, która przewidywała wzmocnienie Rzeczypospolitej. Próby reform kraju nie spodobały się naszym sąsiadom, którzy postanowili ingerować w wewnętrzne sprawy Rzeczypospolitej. Doszło do wojny w obronie konstytucji 3 maja, która niestety zakończyła się II rozbiorem kraju w 1793 r. Ostatecznie, mimo walki Polaków o niepodległość, w 1795 r. trzej zaborcy dokonali ostatecznego podziału ziem Rzeczypospolitej, co spowodowało wymazanie naszego kraju z map świata na 123 lata.
Wiek XIX – nadzieje Polaków związane z Napoleonem, walki o odzyskanie niepodległości.
Wiek XIX był okresem walki Polaków o odzyskanie niepodległości. Duże nadzieje nasi rodacy wiązali z Napoleonem Bonaparte, który został cesarzem Francji. U boku wojsk dowodzonych przez Napoleona walczyły Legiony Polskie we Włoszech, utworzone przez Jana Henryka Dąbrowskiego. Utworzenie przez cesarza Francuzów Księstwa Warszawskiego w 1807 r., wzmocniło nadzieje Polaków na szybkie odzyskanie niepodległości. Marzenia te okazały się jednak płonne, ponieważ upadek Napoleona przypieczętował los Księstwa Warszawskiego, które zostało zlikwidowane w 1815 r. wskutek decyzji kongresu wiedeńskiego. Mimo przeciwności losu Polacy podjęli walkę o odzyskanie niepodległości. Wynikiem tej walki są dwa duże powstania, które miały miejsce na dawnych ziemiach Rzeczypospolitej. W 1830 r. na ziemiach zaboru rosyjskiego ( formalnie Królestwa Polskiego) wybuchło powstanie listopadowe. Zryw ten mimo początkowych sukcesów, zakończył się porażką w 1831 r. Kolejny zryw narodowy miał miejsce w 1863. Przeszedł on do historii jako powstanie styczniowe, które również zakończyło się klęską powstańców w 1864 r.
I wojna światowa, a sprawa Polska.
Początek XX wieku zakończył okres względnego spokoju i stabilizacji w Europie. Sprzeczne interesy największych graczy na arenie międzynarodowej doprowadziły do wybuchu I wojny światowej, która trwała w latach 1914 – 1918. Z konfliktem nadzieje na odzyskanie niepodległości wiązali Polacy, którzy liczyli na osłabienie państw zaborczych. W czasie trwania wojny, państwa zaborcze zabiegały o Polaków, ponieważ zależało im na wzmocnieniu swoich armii. 5 listopada 1916 r. władze niemieckie i austro-węgierskie wydały proklamację zawierającą obietnicę powstania Królestwa Polskiego. Do historii deklaracja ta przeszła jako AKT 5 LISTOPADA. Oczywiście sam akt nie dawał Polakom pewnej i konkretnej wizji przyszłej niepodległej Polski, to jednak zwrócił on uwagę świata na kwestię niepodległości naszego państwa. W reakcji na Akt 5 listopada, car Mikołaj II w grudniu 1916 r. wydał oświadczenie, w którym do celów wojny zaliczył odbudowę Polski w granicach przedrozbiorowych. Oczywiście odrodzone państwo polskie miało pozostać w sojuszu w carską Rosją. Po obaleniu caratu, w czasie tak zwanej rewolucji lutowej w 1917 r., rosyjski rząd tymczasowy zadeklarował, że wspomoże Polaków w odzyskaniu niepodległości. Najważniejszym jednak głosem międzynarodowym, było oświadczenie prezydenta Stanów Zjednoczonych, Thomasa Wilsona, który w swoim programie pokojowym (tzw. Czternaście punktów Wilsona) ogłoszonym w 1918 r. odniósł się do sprawy niepodległości Polski. W punkcie 13 można przeczytać: Stworzenie niepodległego państwa polskiego na terytoriach zamieszkanych przez ludność bezsprzecznie polską, z wolnym dostępem do morza, niepodległością polityczną, gospodarczą, integralność terytoriów tego państwa powinna być zagwarantowana przez konwencję międzynarodową. Głos prezydenta Stanów Zjednoczonych w kwestii odzyskania niepodległości przez Polskę był bardzo ważny.
11 listopada – Święto Niepodległości Polski. Ojcowie niepodległości.
I wojna światowa doprowadziła do upadku państwa zaborczych, co wykorzystali Polacy w swojej walce o niepodległość. Pod koniec wojny Rada Regencyjna ( organ władzy zwierzchniej Królestwa Polskiego aktu 5 listopada) żądała uwolnienia Józefa Piłsudskiego, który przybył do Warszawy 10 listopada 1918 r. Mieszkańcy miasta entuzjastycznie okazywali radość z powodu przybycia Józefa Piłsudskiego. Następnego dnia, czyli 11 listopada 1918 r. Rada Regencyjna podjęła decyzję o przekazaniu Józefowi Piłsudskiemu naczelnego dowództwa nad tworzącym się wojskiem polskim. Rada Regencyjna zwróciła się w swoim orędziu bezpośrednio do Narodu Polskiego:
Rada Regencyjna do Narodu PolskiegoWobec grożącego niebezpieczeństwa zewnętrznego i wewnętrznego, dla ujednostajnienia wszelkich zarządzeń wojskowych i utrzymania porządku w kraju, Rada Regencyjna przekazuje władzę wojskową i naczelne dowództwo wojsk polskich jej podległych Brygadjerowi Józefowi Piłsudskiemu. Po utworzeniu Rządu Narodowego, w którego ręce Rada Regencyjna, zgodnie ze swemi poprzedniemi oświadczeniami zwierzchnią władzę państwową złoży Brygadjer Józef Piłsudski władzę wojskową, będącą częścią zwierzchniej władzy państwowej, temuż Rządowi Narodowemu zobowiązuję się złożyć, co stwierdza podpisaniem tej odezwy.
Warszawa 11 listopada 1918 r.
Aleksander Kakowski, Zdz. Lubomirski, Józef Ostrowski, Józef Piłsudski. Oddanie władzy wojskowej Józefowi Piłsudskiemu uznaje się za datę odzyskania niepodległości przez Polskę. Do ojców niepodległości należą:
1) Józef Piłsudski - od najmłodszych lat angażował się w działania niepodległościowe, za co został zesłany na Syberię. Działał w Polskiej Partii Socjalistycznej, rozwijał działalność Związków Strzeleckich w Galicji. Stanął na czele I Brygady Legionów Polskich, walczącej u boku Austro-Węgier. Z jego inicjatywy powstała Polska Organizacja Wojskowa. 14 listopada przejął pełnię władzy od Rady Regencyjnej, a następnie został Naczelnikiem Państwa.
2) Roman Dmowski – w młodości należał do Ligi Polskiej, współtworzył Stronnictwo Narodowo-Demokratyczne. Za głównego wroga sprawy polskiej uważał Niemcy, a potencjalnego sojusznika uważał Rosję. Wraz z Ignacym Paderewskim reprezentował Polskę na konferencji pokojowej w Paryżu, gdzie wygłosił 5 – godzinny referat, dotyczący żądań polskich.
3) Ignacy Jan Paderewski – słynny polski pianista, wirtuoz i kompozytor. W Stanach Zjednoczonych lobbował za polską niepodległością wśród amerykańskich polityków. Miał dostęp do administracji prezydenta Wilsona. Jego wizyta przejazdem w Poznaniu przesądziła o wybuchu powstania wielkopolskiego 27 grudnia 1918 r.